احبك
واعلم ان الذى بينى وبينك بلا انتهاء
احبك
وحبى ليس نزوة انما عشق حد الارتواء
تلاقينا فى لحظة جمعت غريبين
فوجدا وطنا وبدءا الغناء
نبتت فى القلوب اشجار
مدت ظلالها الى قلب السماء
يأْوى فى ظلها كل غريب
يطلب وطن يريد احتواء
يسرع العمر بنا كهارب من سجن
يبغى الحرية حد البكاء
حسبى من الدنيا انك قلبى
وفى صدرى الهواء
لحن تسمعه اذناى يتردد فى اعماقى
صداه اصبح من السعداء
فكن معى حتى اخر سطورى
نختبئ بين الحروف بين الحاء والباء
نجعل من ظل حروف عشقنا
ســقفا يحمينا من الشـقاء
من نار اشواقنا يكون الدفئ
والراحة فى برد الشتاء
وفى ليالى الصيف نسرق من الدنيا
بعض السمر مع قمر المساء
دعنى اكن لك شمســـا
تهبك الدفئ والضياء
قمر يلقى عليك الحب سحرا
يسرى فى اوردتك نبعا للصفاء
حين اقول احبك تتراقص النجوم
فى قلبى على انغام اللقاء
يتفجر داخلى شلال شوق يهدر
فى اعماقى يطيح بحزنى بكل الاشياء
تتدافع فى قلبى الكلمات
كغيث يروى رمال الصحراء
احاول ان اكتبها ارسمها
فعشقك جعل كلماتى كحروف الشعراء